توافقی که در حال شکلگیری است، شباهت زیادی به توافق پیشین دارد. اما حمایت کشورهای خلیج فارس از توافق هستهای نشان میدهد که منطقه تا چه اندازه تغییر کرده است.
اینکه متحدان سابق واشنگتن راهحل مشخصی برای مواجهه با چنین وضعیتی ندارند، نشاندهندهٔ عمق بحران است. امید بستن به بازگشت ترامپ به مسیر قوانین و هنجارهای پیشین، نه یک استراتژی ایمن و نه واقعبینانه است. دنیا با شرایطی مواجه شده که برای آن نه نقشه راهی در دست است و نه اطمینانی نسبت به آیندهٔ نزدیک وجود دارد.
در ۴۵ سال گذشته ، ما و آمریکا حکایتهای تکراری متعددی داشتیم که هر چند در شکل متفاوت ولی در محتوا مشابه بوده است.
در طیف گستردهای از مسائل - از ایران و اوکراین گرفته تا تایوان و موارد دیگر - اختلافات در تیم ترامپ میتواند شدید باشد. چهار سال آینده شاهد نبردی مداوم برای جلب رضایت ترامپ خواهد بود؛ نبردی که در عین حال تلاشی برای شکلدهی به جهان گستردهتر نیز خواهد بود.
دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد در اراضی اشغالی (اوچا) در بیانیهای نسبت به تصمیم دونالد ترامپ رئیسجمهور آمریکا برای تحریم مقامات دادگاه بینالمللی کیفری ابراز نگرانی کرد و خواستار لغو فوری آن شد.
یک شبکه عربی اماراتی در تحلیلی درباره سفر الشرع به ترکیه نوشت: به نظر می رسد این همگرایی استراتژیک بیانگر تمایل دمشق به پایان دادن به نفوذ کردها و در مقابل دریافت حمایت ترکیه برای سروسامان دادن به اوضاع امنیتی و نظامی شمال این کشور است.
اکنون آنکارا قصد دارد در سوریه جدید نقش اصلی را ایفا کند و خلاء ایجاد شده با خروج ایران، متحد اصلی بشا اسد را خود پر کند. این اقدام ممکن است باعث رقابت با کشورهای عربی حوزه ی خلیج فارس و نگرانی اسرائیل شود.
: به باور ناظران ترکیه برای تحقق اهدافش در سوریه پسااسد به همکاری با کشورهای حاشیه خلیج فارس بالاخص کمکهای مالی و امنیتی عربستان نیاز دارد؛ همین گزاره موجب شده تا طرفین اختلافها را کنار گذاشته و بستر را برای همصدایی هموار سازند؛ گزارهای که مانع از شکلگیری تنشهای احتمالی میان دو بازیگر در آینده نخواهد شد.
رئیسجمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ، در تاریخ ۴ فوریه اعلام کرد که سیاست فشار حداکثری علیه جمهوری اسلامی ایران را از سر میگیرد؛ سیاستی که هدف آن قطع منابع مالی جمهوری اسلامی برای محدود کردن فعالیتهای بیثباتکننده منطقهای و برنامه هستهای تهران است. اما مشخص نیست که ترامپ دقیقاً چه میخواهد، چگونه قصد دارد به آن برسد، یا حتی هدف نهایی او چیست.
عقبنشینی دونالد ترامپ از برنامههایش برای اعزام نیروهای آمریکایی به منظور کنترل طولانی مدت نوار غزه و نظارت بر روند بازسازی و تبدیل این منطقه به «ریویرا»ی خاورمیانه، که پس از کمتر از ۲۴ ساعت صورت گرفت، شوکهکننده و ناامیدکننده بود، زیرا این حضور نظامی اشغالگرانه آمریکا در نوار غزه، آرزوهای بسیاری از فلسطینیها، از جمله خود ما را، در رویارویی مستقیم با آمریکا به عنوان بزرگترین دشمن امتهای عربی و اسلامی، برآورده میکرد.
یک اندیشکده غربی در گزارش خود مینویسد: گرچه ماهیت سیاست خارجی جو بایدن تفاوت قابل توجهی با دولت اول دونالد ترامپ نداشت، اما کشورهای خلیج فارس بیتفاوتی سیاستهای دولت آمریکا در منطقه را به خصومت تفسیر کردند و بیشتر به همگرایی با ایران علاقهمند شدند.